Hoe het begon? Dankzij Poetin…
Mijn eerste kennismaking met het COC was in april 2013. Poetin zou naar Amsterdam komen en er werd door COC Nederland een demonstratie georganiseerd tegen de anti-lhbti wet in Rusland. Mijn zoon attendeerde mij erop dat ze vrijwilligers zochten voor de ‘security’ om tijdens de demonstratie een en ander in goede banen te leiden. Zo liep ik die dag tussen honderden demonstranten op het Oosterdok, achter het Scheepvaartmuseum waar Poetin zou dineren met Beatrix. Gehuld in een neonkleurig vest, compleet met portofoon en oortjes.
Niet lang daarna werd ik – wederom door mijn zoon – geattendeerd op een oproep waarin COC Kennemerland vrijwilligers zocht voor de voorlichting. En zo is het begonnen. In het begin moest ik de afkorting LHBT op mijn hand schrijven tijdens de voorlichtingslessen, want die kon ik maar niet onthouden!
Nadat ik enige tijd bij de voorlichters aan de slag ben gegaan ging ik fulltime aan het werk, dus dat viel niet meer te combineren. Rond die tijd zocht het huidige bestuur een nieuwe secretaris. Ik geloof dat ik de enige was die mij toen hiervoor aangemeld had, dus dat was snel geregeld.
En nu zijn we acht jaar verder. Een periode waar ik over het algemeen met veel plezier op terugkijk. Ik weet nog dat ik bij mijn eerste gesprek met het toenmalig bestuur vroeg of het geen bezwaar was dat ik hetero was. Nee hoor, bij het COC is iedereen welkom. En zo heeft dat ook altijd gevoeld.
Veel activiteiten stonden bij mijn start nog in de kinderschoenen, maar zijn inmiddels niet meer weg te denken bij onze activiteiten. Voorlichting, Jong & Out. En er zijn veel activiteiten bijgekomen in de loop der jaren. Inmiddels is Haarlem niet de enige Regenbooggemeente in ons gebied, maar hebben zich meerdere gemeenten aangesloten of zijn bezig Regenboogbeleid te ontwikkelen.
Bij mijn aantreden als secretaris kreeg ik een simpel pre-paid telefoontje overhandigd: ‘Je wordt toch nooit gebeld’. Niets bleek minder waar. Nadat ik het COC telefoonnummer overgezet had naar mijn privénummer waren we opeens makkelijker bereikbaar. Als één van de weinige lidverenigingen trouwens.
Regelmatig werd ik gebeld. Vragen van instanties, van scholen, pers, ouders, hulpverleners. Vragen rond coming-out. Verdrietige verhalen, mooie verhalen, schrijnende verhalen. Practische vragen rond allerlei zaken. Mentor van middelbare school: mannelijke leerling wil discreet een bh kopen. Waar dat kon voor niet al te veel geld. Zelfs midden in de nacht! Die ik toen opnam omdat mijn dochter rond die tijd zou bevallen. Een coming out verhaal, na de nodige glazen wijn. Op vrijdagavond: waar in Haarlem homo-condooms te koop zijn. Vraag of er ook rennaissance-bijeenkomsten werden georganiseerd voor lesbische vrouwen. Vragen om een maatje. Veelal door vluchtelingen en statushouders.
Toen wij dan ook werden benaderd door COC Nederland om met dit laatste iets te doen in de vorm van het zogenaamde Cocktailproject heeft het toenmalige bestuur, na veel wikken en wegen, besloten hier gehoor aan te geven. Onder de vleugels van Dock, de welzijnsorganisatie, ben ik toen samen met Robert Vermeulen dit project op gaan zetten. Er waren veel aanmeldingen van mogelijke maatjes. Die hebben we allemaal gesproken en een aantal hebben we kunnen koppelen. Veel overleg, met alles en iedereen. Toen het eenmaal begon te lopen, gingen de vluchtelingenopvangen in de Koepel in Haarlem en in Vijfhuizen dicht. Dat was het einde van het Cocktailproject, helaas!
En dan nog een pleegkind! Ik werd gebeld door iemand van de Jeugd- en kinderbescherming. Ze zochten met spoed een crisisopvangplek voor een 14-jarige jongen uit een moslimgezin. Hij was uit de kast gekomen als bi, en sindsdien was de situatie thuis onhoudbaar. Nou hadden wij eerder een pleegkind gehad, dus de beslissing was snel genomen. Binnen drie dagen, na de rechtszitting waar een uithuisplaatsing was uitgesproken, kwam hij op vrijdagmiddag bij ons, voor enkele weken.
Natuurlijk waren er ook veel informele bijeenkomsten: de Coming- out borrels, de Kerstborrels, de Nieuwjaarsreceptie, het Roze ontbijt, het Queercafé.
Vijf keer op een boot tijdens de Canal Parade. Vijf keer COC Songfestival, als regiojurylid, als productie,samen met Hans Goes. En in 2022 als mede-organisator van het festival in het Patronaat in Haarlem.
En natuurlijk de bestuursvergaderingen: 88 heb ik er bijgewoond en genotuleerd, geen één heb ik er gemist.
Deze acht jaar ben ik trots geweest op het feit dat ik deel uit mocht maken van deze organisatie, en dat ik mijn steentje hopelijk heb kunnen bijdragen. Trots op onze vele vrijwilligers. Trots op al die mensen die mij, vreemde eend in de bijt, een warm welkom hebben gegeven.
Trots op het feit dat ik op Coming Outdag, samen met wethouder Eva de Raadt, de Regenboogvlag mocht uithangen op het Stadhuis in Haarlem. Trots op het feit dat ik afgelopen 4 mei samen met onze voorzitter Jos Ahlers en Marjolein van Haaften van Bureau Discriminatiezaken Kennemerland een krans mocht leggen bij het Oorlogsmonument op de Dreef. En heel blij met alle leuke, lieve, aparte en doodgewone mensen die ik in de loop der jaren heb leren kennen!
En wat heb ik ontzettend veel geleerd al die jaren!
Dank jullie allemaal voor de prettige samenwerking! Vooral mijn collega-bestuursleden door de jaren heen.
Ik ben nog niet helemaal weg bij het COC. Ik blijf de vrijwilligersadministratie doen, ik ben lid van het landelijk team COC Songfestival en ik ga waarschijnlijk aan de slag bij Switchboard, waar een spreekuur specifiek voor ouders wordt opgezet.
Het ga jullie goed allemaal en we gaan elkaar ongetwijfeld nog regelmatig tegenkomen bij één of andere (COC) activiteit!
Liefs,
Els. 😘😘🌈🌈🌈